“Caz Üstâdları Kahvesinde” köşebaşında saf tutmuş tecrübeli abiler bu albümün çok uzun süredir çıkan en iyi albüm olduğunu söylediklerinde inanmadım. Nedeni, albümün yayıncısı firması olan ve “kendi içinde bir dil sahibi olan” ACT firmasının daha ziyade Avrupa ve Uzakdoğu piyasasına yüzünü dönük albümler yapmayı tercih etmesi ve cazın en köklü mirası Amerikan cazına mesafeli kalmasıydı. Albümü dinlediğinizde muhtemelen yapacağınız yorum; “İyi müzik, iyi müziktir. Milleti, rengi, dili, dini, ırkı yoktur. Ne içinde olduğumuz bugün ne de dün müziğin güzelliğini kendi tekelinde hapsetmiş değil”. Önyargılarım, tabularım Mahanthappa’nın yırtıcı soloları ve akıl dolu doğaçlamalarının tokatlarıyla yerlere serilmişti tekrardan.

Mahanthappa Amerika’ da yaşayan Hint göçmeni bir aileye mensup. Babasının işi dolayısıyla yaşadıkları İtalya’da dünyaya gelmiş ama tüm yaşamı Amerika’da geçmiş. Bireysel olarak kabul edilen hafızanın, toplumsal bir yanı olduğunu düşünürsek ve kümülatif geliştiğini kabul edersek, nesiller boyu biriken mirasının oldukça iyi olduğu anlaşılıyor.

Albüm notlarına gözattığınızda henüz oniki yaşında Parker’ın müziğiyle tanıştığından ve geri dönüşü olmayan caz yolculuğunun başladığından bahsediyor. Albümde Parker’ın eserleri yok ama direkt olarak kendisinin müziğinden bölümlerin temelleri üzerinde yükseliyor. Bir takdir albümü değil, modern müziğe iz bırakmış bir adamın kendi müziğinin kalbine eğlenceli bir yolculuk bileti.

Parker’ın her bastığı notayı ezbere bilenler bu albümde ondan izler bulur mu bilemem ama kayıtlara hakim olmayanlar için yazılı iç kapak notlarında parçaların hangi parçalardan referans aldığını da görmek mümkün. Parker’ın sesler evrenine başarılı bir rehber olma çabası. Hindistan tütsüsü kokusu Mahanthappa’nın nefesinden ister istemez sinmiş notaların sayfalarına. Eşlikçileri Adam O’Farrill, Matt Mitchell, François Moutin ve Rudy Royston gibi yaşadığımız dönemin tecrübeli müzisyenleriyle turlayarak ve albüm kaydederek geliştirdikleri tekniklerini albümün temposunu yükseltmekte başarıyla kullanmışlar. Zaten, oldukça çok sayıda projede birbirleriyle çalışıyorlar.

Albümün bazı bölümlerinde trio formatına düştüğü kısımlarda Mitchell’ın özgür cazdan rol çalan, kendinden emin, başına buyruk doğaçlama yaklaşımına dinamik ve baskın davullarıyla karşılık veren Royston basçı Moutin’le saat gibi işleyen bir birliktelik yakalıyor. Albümün geneline yayılan güçlü ses örgüsünü izleme şansı yakalamış dostlarımız varsa ne mutlu. Mahanthappa “Bird Calls” albümüyle caz dünyasında gelecek projelerini merakla bekleyeceğimiz modern bir `visioner` olduğunu bir kez daha gösteriyor.